කඳුකරයේ මතක 09
වැල් පාලම කීවෙ හෙල්ලෙන පාලමට. ඒක තිබ්බෙ උමා ඔය හරහට. ඔන්න අපි උමා ඔය පාමුලට එනකොට අපිට ඉබේම මතක් වෙන්නෙ පච මුත්තව. පච මුත්තා කීවේ සී අක්කලගෙ සීයට. ඒ සීයට පච මුත්තා කීවේ එයා කියන තරමක් කීවෙ පච නිසා. පච මුත්තා පොඩි අපිව වටකරගෙන ඒ කාලෙ කීව කතා අපි අහන් උන්නෙ ඇස් ගෙඩි ලොකු කරගෙන. ඔන්න වතාවක් පච මුත්තා අපිට කීවා මෙන්න මෙහෙම.
උඹලා මොනවැයි දැකල තියෙන්නෙ මයියොක්කා කියලා , දැන් තියෙන්නෙ නාටු මයියොක්කා නෙවැ. ඒකට බලාපංකෝ, මං තරුණ ගොයියා කාලේ උමා ඔය අයිනේ හිටෝපු මයියොක්කා නොවැ මයියොක්කා. උඹලට කියන්න , වතාවක් මං ඉන්දෙවුවා උමා ඔය අයිනෙ මයෙ ඉඩමේ පැත්තක මයියොක්කා පැත්තක බතල. බොලාට කියන්න ළමයිනේ , ඕං මං අල හාරගෙන හාරගෙන යනවා යනවා. බිංගේ වගේ. පොඩි පොඩි අල මිසක මහ අලේ තව නෑ. ඔහොම , ඔහොම ගොහිල්ලා මහ අලේ හම්බුනා. මං කොරාපු වැඩේ ඒක හාරගෙන එතනින් උඩහට පොළොව හාරං ආවා ආපස්සට නොයා. බොලාට කියන්න දරුවනේ, මං උන්නෙ උමා ඔයේ එහා ඉවුරෙ...
පොඩි අපි ඉතින් මේ කතා අහන්නේ ඇත්ත කියල හිතාගෙන ඒ පොඩි කාලේ.
පච මුත්තා ඒ කාලෙ කීව විදියට මුත්තා තමයි ඒ පැත්තෙම දඩයමට උපන් හපන් එකම කෙනා. දවසක්දා මුත්තා දඩයම් තුවක්කුවත් අරන් යනකොට ඔන්න එනවලු තඩි වලහෙක් ඉස්සරහට. මුත්තගෙ අතේ තියෙන්නෙ එක පතුරමයි කැත්තයි විතරයි ලු. වලහට තුවක්කුව මානන කොට ඊට එහයින් වැලහින්නත් ගොරෝගෙන එනවලු , ඒ මදිවට කොටි හපුවෙක් තව පැත්තකින් එනවලු. දැන් ඔන්න පච මුත්තට කරන්න දෙයක් නැති පාර කැත්ත ඉස්සරහින් හිටවලා කැත්තට වෙඩි තිබ්බලු. කැත්තේ කෑලි තුනක් කැඩිලා වෙන් වෙලා ගිහින් සත්තු තුන් දෙනාම එතනම මලා ලු. පච මුත්තා ඔය කතා අපිට කියන්නෙ පණ පිහිටවලා. ඒව ඇත්තද බොරුද කියල හොයන්න තර්කන හැකියාවක් නැති පොඩි අපි කරන්නෙ කටවල් බලි වගේ ඇරගෙන ඒ දිහාවෙ බලා ඉන්න එක.
කොහොමත් මම නම් පච මුත්තා කීව කතා ඔක්කොම ඒ කාලෙ ඇත්තට අරන් තමයි හිටියෙ. අපේ තාත්තා කොච්චරක් කීවත් ඒවා බොරු කතා දරුවෝ කියල ,ලස්සන වසීලිස්සා එළදෙනගෙ ඒ කනෙක් රිංගලා මේ කනෙන් ආව බවත් විස්වාස කරපු මම තාත්තාට කීවේ , පච මුත්තා කියන්නෙ ඇත්ත කියලමයි.
උමා ඔය ඉවුරෙ උඩ වේල්ලෙ ඉඳන් පච මුත්තව මතක් කර කර මම අහන්නේ කෝ මාමේ මුත්තගෙ මයියොක්කා වත්ත කියල. මාමා හිනාවෙලා එතකොට කියන්නෙ අනේ උන්දැගෙ මයියොක්කේ කියල. හරියට ඔලොක්කුවට වගේ. උමා ඔය වතුරෙන් මූණ හෝදන්න හිත තිබ්බත් අම්මල ඒ පැත්තෙන් පහලට බහින්න අපිට ඉඩ දුන්නෑ කවදාවත්ම. ඒත් හෙල්ලෙන පාලමෙන් එගොඩට ගිහින් බන්ට් එක උඩට ගියාමනම් ඔන්න පොඩ්ඩක් අපිට වතුර අල්ලන්න ඉඩ දුන්නා. හෙල්ලෙන පාලමේ ඉස්සෙල්ලම යන්නේ මාමා. මාමා බඩු බර අරන් එහා කොනට යනකල් අපි කවුරුත් පාලමට බහින්නෑ. මාමා එහා ඉවුරට ගියාම ඔන්න අපි තුන්දෙනා පාලමට බහිනවා. අයියල දෙන්නා මට කලින් එහා ඉවුරට ගිහින් පාලම හොල්ලන්නෙ මගෙ විලාපෙ අහන්නමයි.
ඒ පාලම වත් ඒ පාලමේ සෙල්ලම් කරපු පොඩි ළමයි වත් දැන් ගමේ නෑ. උමා ඔයට ඒ ළමයින්ගේ හිනා හඬවල් නැතුව පාලු ඇති දැන්. එහා ඉවුරට ගියාම ඊට පස්සෙ තියෙන්නෙ බන්ට් එකෙ වේල්ල. අපි කරන්නෙ ඒ බැමි දිගේ යන එක මහ පාරට යනකල්. බැම්ම දිගේ ගියාම හම්බවෙන්නේ පොඩි පවර් හවුස් එක. එතනින් එහා පැත්තේ නුවරඑළිය - බදුල්ල මහ පාර.
පොඩි පවර් හවුස් එක එක්ක අපිට තියෙන්නෙ ලොකුම ලොකු බැඳීමක්. ඒ පවර් හවුස් එක නිසා තමයි අද මේ අකුරු ඔයාලට ගේන්න මම ඉන්නෙ කීවොත් මම හරි. ඒකෙන් නිපදවුන විදුළිය ගත්තේ ඇටම්පිටිය වතු යායට. අන්න ඒ වතු යාය , මේ පුංචි පවර් හවුස් එක නිසාම තමයි මගේ සීයා ඒ කියන්නෙ මගේ අම්මගෙ තාත්තා පානදුරේ ඉඳන් සීතල කඳුකරේ පදිංචියට එන්නේ..
ඒ කතාව මෙහෙමයි....
මතු සම්භන්ධයි
©️ ප්‍රභානී තෙන්නකෝන්.
No comments:
Post a Comment