කඳුකරේ මතක 04
ඒ කාලේ අපේ ගෙදර ඉස්සරහ කාමරේ නැවතිලා හිටියා සර් ලා දෙන්නෙක්. අපි කීවෙ මාමලා කියල. කළබල කාලේ ගුරු නිවාසෙ ඉන්න එක අණතුරු දායක නිසා ඒ කාලෙ පිට පලාත් වලින් අම්මලගෙ ඉස්කෝලෙ උගන්නන ආව ගුරුවරු නැවතිලා හිටියේ විස්වාසවන්තම ගෙවල් වල. එයින් එක්කෙනෙක් චන්ද්‍රසිරි අතුකෝරල මාමා ( දැන් නියෝජ්‍ය විභාග කොමසාරිස් ) අනිත් එක්කෙනා නන්දලාල් මාමා. මේ දෙන්නා හරිම ආදරණීය චරිත දෙකක්.
ඒ දවස් වල අපි ටීවී බැලුවෙ වටෙන් රෙද්දක් දාලා. ටීවි එක ගාවම කවුරු හරි කෙනෙක් ඉන්නවා සද්දයක් ඇහුන ගමන් ටීවි එක නිවන්න. දැන් කාලෙ වගේ රිමෝට් තිබ්බෙ නෑනෙ. අපේ ගෙදර තිබ්බෙ කලුසුදු පොඩි ටීවි එකක්.වැඩිය ගෙවල් වල ටීවි නොතිබ්බ නිසා අපිට ඉතින් ඒක හරි උජාරුයි. ඔන්න අපි දවසක් ටීවි බල බල ඉන්නවා. අපිට ඒ කාලෙ ඕල් ඉන්ඩියා චැනල් එකත් පෙනුනා. කට්ටියම එකට ගුලි වෙලා තමා ටීවි බලන්නෙ. වට පිට ලයිට් ඔක්කොම නිවලා ටීවි එකේ එලිය විතරයි. මං ඉන්නෙ අම්ම ගාව. අයියා ඉන්නෙ ටීවි එක මුල. ඕෆ් කීව ගමන් අයියා ටකස් ගාල කරකවලා ටීවි එක නිමන්න ඕන. ඒක තමයි ඒ කාලෙ විදිය.
ඔහොම අපි ටීවි බල බල ඉන්නකොට එක පාරම දඩ බඩ සද්දයක් ආවා. අම්මා මාව ගුලි කරන් චන්ද්‍රානි අක්කට දුන්නා. තාත්තා ඕෆ් කියන කියන්නත් කලින් අයියා ටීවි එක ඕෆ් කරා. චන්ද්‍රසිරි මාමවයි නන්දලාල් මාමවයි අම්මලගෙ ලොකු ඇඳ යටට රිංගවලා තාත්තා ඉස්සරහ දොරට මුවා වුනා. අම්මා ඇඳේ වාඩි වුනේ මාම ලාව නොපෙනෙන්න ඇඳේ රෙද්ද පාතට ඇදල දාන ගමන්. හැමෝගෙම හදවත් ගැහුන සද්දෙ හැමෝටම ඇහුනා. එකපාරම ජනේලෙන් ටෝච් එලියක් එක්ක බාල්දි පෙරළෙන සද්දෙකුත් ආවා. අපි ඉහලට ගත්ත හුස්ම ආපහු පාතට දාන්නෙ නැතුව ගල්බීත වෙලා හිටියා.
ටිකකින් සද්ද නැතුව ගිහින් පරිසරේ නිහඬ වුනා. තාත්තා දොර ඇරන් එලියට ගිහින් වටේ බැලුවා. ලඟපාත කවුරුත් නෑ කියල තක්කෙටම තහවුරු කරන් තාත්තා ආපහු ගෙට ආවා. එදා අපි ආයම ටීවි නොබලාම කලින්ම නිදාගත්තා. පහුවදා සෙනසුරාදාවක්...
උදේම නැගිට්ට චන්ද්‍රානි අක්කා මිදුලේ ඉඳන් මහ හයියෙන් හිනා වෙන සද්දෙට අපි නැගිටල ගියා බලන්න. අක්කා බිම බලාගෙන බඩ අල්ලගෙන හිනා වෙනවා.. එතනම බිම බාලිදිය පෙරළිලා ඒ ලඟම ගොම්බෙට්ටක්.. වටේම මල් පැල පොඩි වෙලා පාත්ති, මිදුල පුරා හරක් කුර සළකුණු.... ඔන්න එතකොටම කිරි බෝතලේකුත් අරන් එනවා කිරි මාමා පාර දිගේ..
අනේ ටීචර් බලන්ඩකො ඊයෙ රෑ වෙච්ච දේ... මං හරක් දෙන්න දක්කගෙන එනකොට එකෙක් ටීටලගෙ වත්තට පැන්නනෙ. මයෙ හිතේ ටීචලා නිදි වෙන්නෝන. ලයිටුත් නිමල ඔක්කොම. හරි අමාරුවෙන් හරකව අල්ලගත්තේ මං ආපහු. මං මේ උදේම ආවෙත් මුකුත් පාඩු වෙලාද බලන්නත් එක්ක... කිරි මාමා එහෙම කියනකොට , එක අතක් ඉනට තියාගෙන අනිත් අතෙන් බාල්දිය එල්ලගෙන චන්ද්‍රානි අක්කා, නෑ නෑ වැඩිය පාඩුවක් වුනේ නෑ.. ගෙදර ඔක්කොගෙම ලේ පයින්ට් දෙක ගානෙ පිච්චුනා මිසක් කියල කීවා..
ආපස්සට හැරිලා බලනකොට ජීවිතේ මොන තරම් බයෙන් ගෙවපු කාලයක් ද ඒක. ගමේ තැපැල් කන්තෝරුව ගිණි ගත්තේ මගේ ඇස් ඉස්සරහා. ඒ නැගුණ ගිණි ජාලාව ඒ සද්දෙත් එක්කම අදටත් මට මතකයි. තැපැල් කන්තෝරුව ගිණි තිබ්බ මිනිස්සු එතනින් පහලට පැනලා අපේ වත්ත මැදින් ගිහින් ඊගාවට ගිණි තිබ්බේ කෘෂිකර්ම මධ්‍යස්ථානෙ. ඒකෙ ගිණි ඇවිලෙන හැටි අපි බලා හිටියෙ ඉස්සරහ කාමරේ ජනේලෙන්.
ඒ දවස් වල ආයුර්වේදෙ දොස්තර වෙලා හිටියෙ අපේ නෑදෑ මාමා කෙනෙක්.ආයුර්වේදෙ ක්වාටස් වල තමයි ඒ මාමයි නැන්දයි මල්ලියි හිටියෙ. දවසක් උදේ අපි මූණ හෝදනකොට පාරෙ කළබලෙන් ගිය ගෑනු කෙනෙක් , අනේ ටීචර් ආයුර්වේදෙ ක්වාටස් ගාව තුන්දෙනෙක් පිච්චෙනවලු කී වෙලාවෙ අම්මල අසිහියෙන් දිවුවෙ ඇඳන් හිටිය නයිටි පිටින් , වෙනේකක් තියා ටූත්පේස්ට් පිරුණ කටවල් වලින්. දොස්තර මාමලගෙ ගෙදරත් තුන් දෙනයි. එතන පිච්චෙන්නෙත් තුන් දෙනෙක්. සිහිය අසිහිය අතරේ අම්මලගෙ පිටිපස්සෙන් දුවපු අපි දැක්කේ එතන පිච්චෙන තරුණ පිරිමි තුන්දෙනෙක්.
අදටත් එතන පස් කලු පාටයි. ඒ අමිහිරි මතක ගෙවිලා දැන් තිස් අවුරුද්දක් විතර වුනත් එතන තාම මූසලයි. ගුප්තයි. අදටත් එතනින් යනකොට වාහනේ නවත්තලා ඒ කලු පස් අත ගාන මට මොකද්දෝ නොතේරෙන හැඟීමක් එනව. මට මතකයි කාලයක් යනකල්ම එතන මීච්චො කෑ ගැහුව හැටි. පස්සෙ දවසක වයසක අම්මෙකුයි තාත්තෙකුයි ඇවිත් එතන ඉටිපන්දම් පත්තු කරලා එතනින් පස් අරන් ගිය බවත් , මිනී මල් පඳුරක් එතන පැල කරපු බවත් මතකයි. ඒ අම්මගෙ කඳුළු වැටුන තැන හැදුව ඒ ගහේ පස්සෙ කාලෙක මල් පිපෙන්න ඇති. අම්මලගෙ ආදරේ එහෙමයි. ආයම කිසිම කිසි කාලෙක ඒ වගේ දේවල් වෙන්න ඕන නෑ ලෝකෙ කිසිම තැනක.. මොකද ඒ මතක ඒ තරම්ම අමිහිරියි...
ඒ අමිහිරි කාලෙ ගෙවිලා ගියාම ආයම ආවෙ ලස්සන නිදහස් කාලයක්. බයක් නැතුව ටීවි බලන්න පුලුවන් කාලයක්... නිදහසේ හුස්මක් ගන්න පුලුවන් කාලයක්..
ඔන්න දවසක්....
©️ප්‍රභානී තෙන්නකෝන්.
මතු සම්භන්ධයි..
No comments:
Post a Comment