කඳුකරේ මතක... 01
සීතලම සීතල කඳුකරේ එහෙ මෙහෙ දුව පැන්න හයිඩි වගේ මමත් උපන්නේ සීතල බණ්ඩාරවෙල කඳුකරේ. ඒ මතක තමයි මගේ ජීවිතේ ලස්සනම මතක. මගේ අකුරු අඳුනන බොහෝ අය දන්න දෙයක් තමයි මගේ හිතට සංවේදී වූ මතක ගැන මම ලියන හැම වෙලාවකම , මට පුරුදු මං ලියන හාස්‍ය රටාවෙන් මිදිලා වෙනනම රටාවකින් මම ඒ ලියවිලි ලියන බව. ඇත්තටම කීවෙත් මම ලියනවා නෙමෙයි මට එහෙම ලියවෙනවා ඒ මතක ගැන. මොකද ඒ මතක ඒ තරමටම සංවේදී හා ආදරණීය වීම නිසා. ඉතින් එහෙනම් මම මේ ගේන්න යන්නේ ඒ ආදරණීය කඳුකරේ ලස්සනම ලස්සන ආදරණීය මතක පේළියක්. කඳුකර මතක මම පටන් ගන්නේ එක වසරේ ඉඳන්. මේ මතක දිගෑරෙන අනිත් බිම අච්චාරුව නිසා මේ මතක අරන් යන අයට ඒ ගැන සඳහනක් කරන්න කියලා ඉල්ලනවා මම ඉතාමත්ම ආදරයෙන්.
ආදරණීය සීතල කඳුකරේට ඉර පායන්නේ ටිකක් පරක්කු වෙලා. ඉස්කෝලෙ යන්න නැගිටින්න කියලා දෙතුන් පාරක් තාත්තා කතා කරත් ආයම ඇඳට ගුලි ගැහෙන්නේ කම්මැලි කමට වඩා සීතල නිසා. දෙතුන් පාරක් කතා කරන තාත්තා ආයම කතා නොකර ඇඳ ගාවට ඇවිත් මාව වඩාගෙන මූණ හෝදන්න එක්ක යන්නේ තවත් කොච්චරක් කතා කරත් නැගිටින්නේ නැති බව දන්න නිසාමයි. අඬ නින්දේ තාත්තගේ තුරුල්ලෙ ඉඳන් ආයම කරේ නිදාගන්න තරම් නිදිමත තදයි සීතලටම. හරියට පූස් පැටියෙක් වගේ ඒ උණුහුමේ ගුළි ගැහෙන්න පුලුවන් තරම්ම තාත්තෙක්ගෙ ආදරේ හරිම උණුහුමයි.
ඉස්සරම ඒ අපි පුංචි කාලේ අපේ ගෙදර නානකාමරයක් තිබ්බෙ නෑ ගේ ඇතුලේ. මිදුලෙ කොනක තමයි මූණ හෝදන්න හදලා තිබ්බේ. එතනම තිබ්බෙ රතුම රතුපාට බල්බ් දාන ජම්බු ගහ. ඒ ලඟම තිබ්බ අලිගැටපේර ගහේ තිබ්බා ඔංචිල්ලාවක්. අපි මූණ හෝදන වතුර ගලා යන්න තිබ්බ කානුව දෙපැත්තේ ලිලී මල් පඳුරු තිබ්බා ඕසෙට මල් පිපුන. එතනින් ගලන් ගිය වතුර ඊගාවට බෙදිලා ගියේ චන්ද්‍රානි අක්කගේ මල් වලට. සුදු පාට මගුල් කපුරු මැද දම්පාට පොඩි කපුරු පඳුරු වලට. ඊට ටිකක් උඩින් තිබ්බේ ගෝවා , කැරට් , ලීක්ස් වගේ එළවලු පාත්ති. වතුර පාරට පහලින් තිබ්බ පාත්ති වල සේර , පාස්ලි , සලාද , රම්පෙ , නීරමුල්ලිය විතරක් නෙමෙයි ඊටත් පහලින් සැවැන්දරා යායක්ම තිබ්බා කියන්න මට මතකයි. මේ ඔක්කෝගෙම අයිතිකාරි චන්ද්‍රානි අක්කා.
චන්ද්‍රානි අක්කා කීවෙ අපේ ලොකුම ලොකු නැන්දගෙ දුවට. අපේ ලොකු අයියා පොඩි කාලෙ ඉඳන්ම ඒ අක්කා හිටියේ අපේ ගෙදර. වත්ත පිටියේ වැඩ කරල දෙන්න එන අත් උදවු කාරයින්ට අණසක පතුරවගෙන. ඒ විතරක් නෙමෙයි , උයන්න උදවුවට හිටිය පූර්ණ අම්මට , මගේ තනියට සෙල්ලම් කරන්න හිටිය පාපට , අපේ අයියල දෙන්නට , මට.. අපි හැමෝටම අණසක පතුරවගෙන. හරියට අර මිස්ටර් බීන් කාටුන් එකේ බීන් ගෙ ඉන්න ගෙදර අයිතිකාරි වගේ.. එහෙමත් නැත්තම් එලිසබෙත් මහ රාජිනී වගේ.. ඒ අණසකට විරුද්ධව මැස්සෙක් වත් නිර්භීතව පියාඹන්නෙ නෑ. ඒ තරම්ම ඒවා දරුණුයි. හැබැයි ඒවා හරිම ආදරණීයයි..
තාත්තාගෙ කරේ බාගෙට නිදාගෙන කුස්සියට එන මට ඊගාවට හම්බවෙන්නෙ දුම්දාන කිරි කෝප්පයක් එක්ක මාරි බිස්කට් පැකට් එකක්. ඔවු ඒ තමයි මගේ පොඩි කාලේ උදේ කෑම එක. ඒ දෙක නොතිබ්බොත් ගේ යුද්ධ පිටියක් කරන්න පුළුවන් විදියේ ඇඬීමක් මට තිබ්බා පොඩි කාලෙ. ලොකු අයියා නම් කීවෙ ඇඬිවතී අඬලා ඔක්කොම ජය ගන්නව කියල. ඒත් පොඩි අයියා නම් එයාට වාසි වෙන දේවල් වලටත් මගේ ඇඬිල්ලම පාවිච්චි කරා ඒ කාලෙත්. කිරි ජොග්ගුවෙ එක එක මාරි බිස්කට් එක පොඟව පොඟව කන එක කලාවක්. මාරි බිස්කට් එක වැඩියෙන් පෙඟුනොත් කඩාගෙන වැටෙනව කිරි එකට. අඩුවෙන් පෙඟුනොත් හයියයි. ඒ නිසා ඒක හරිම ගානට පොඟවගන්න ඕන.
කුස්සියෙ උස පුටුවෙ වාඩි වෙලා එතන තිබ්බ මේසෙට වැලමිට ගහගෙන බාගෙට නිදි කිරන ගමන් අර මාරි පැකට් එකම කාලා ඉවර වෙනකොට ඔන්න අපේ අයියල දෙන්නා කිරි කොක්කු වගේ ලස්සනට ඇඳගෙන එනවා ඉස්කෝලෙ යන්න. එයාලා යන්නෙ බස් එකේ බණ්ඩාරවෙල ලොකු ඉස්කෝලෙට. ඒ ගමනට පැයක්ම යන නිසා එයාල උදේ හයට ගෙදරින් යනවා. ඒ කාලෙ ඉස්කෝලෙ පටන් ගත්තේ හතයි තිහට නෙ. පස්සෙ අටට වෙලා දැන්නම් කීයටද මන්දා.. එයාල අම්මට වැඳලා ඊගාවට වඳින්න එන්නේ තාත්තා ගාවට. තාත්තා ඉන්නෙ මා ගාව නිසා එයාල තාත්තාට වඳිනකොට තාත්තාට කලින් ඒ දෙන්නගෙ ඔලුව අතගාන්නෙ මම. ඉතින් එයාල දවස පටන් ගන්නෙම රංඬු වේගෙන හැමදාම.
ඔන්න එයාලාව සන්සුන් කරලා බස් එකට නග්ගන අම්මා ඊගාවට හැරෙන්නෙ මා දිහාට.....
පොඩි දුව.............
මතු සම්භන්ධයි.
No comments:
Post a Comment