මී පුප් ලඳිමි... දරු නොලඳිමි....
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
ආකාසේ මූසලම මූසල අඳුරු පාට වෙලාගෙන හිම කුණාටුක් එන්න ඔන්න මෙන්න ගානට මූණ හදාගෙන බලාගෙන ඉන්නකොට ක්‍රිස්තීනා හිටියෙ පාවොලාට කැමෙමිල්ලා එකක් හදන ගමන්. දෙළොවක් අතර තනිවීම දැන් පාවොලාට හුරු දෙයක් කියන එක ඒ වෙද්දි ක්‍රිස්තීනා තේරුම් අරන් හිටියේ. ගේ ඇතුලෙ රස්නෙ තියාගන්න දර පෝරණුවත් පත්තු කරාට මොකද දුං ගඳ ඇස් පවා රතු කරන් ඔලුව ඔල්මොරොන්දන් කරවන්න පුලුවන් දෙයක් ය කියන්න පාවොලාට වගේම ක්‍රිස්තීනටත් තේරුම් ගිහින් තියන වෙලාවක පාවොලා ඈත පේන මොන්තෙමොරෙල්ලි දිහා බලාගෙන ඔහේ කියවන්න ගත්තා.
💜"දන්නවද?
මං මේ පාර ග්‍රීශ්ම ඍතුව ගෙවන්න හිතා ඉන්නේ නේපල්ස් වල.."
💙ඇයි ..
💜මට හිතෙනවා විසූවියස් ඇහැරේවි කියලා...
💙ඒ මොන පිස්සු කතාවක්ද? ඒක නිදි.
💜නිදා ඉන්න හැමෝම දවසක නැගිටිනවා ක්‍රිස්තීනා..
💙එහෙනං ඇයි නේපල්ස් ම යන්නේ... බැරියැ සිසීලි යන්න.. එහෙත් ඔය එක්කෙනෙක් නිදා ඉන්නෙ අපූරුවට...
💜එයා ඇහැරෙන එකක් නෑ... මර නින්දේ..
💙ඉතිං ඇයි ඕකට ග්‍රීශ්ම ඍතුව එනකල් කල් මරන්නේ.. බැරිද එහෙදි නත්තල සමරන්න..
💜වැඩක් නෑ....
💙ඇයි... ?
💜සීත ඉවර වෙනකල්ම නිදා ගත්තම රස්නෙ ආහම නැගිටින්න ලේසියි... හරියට හිතුවිලි වගේ...
💙දැං ඔය මදැයි හිතෙන් විඳෙව්ව තරම... දැංවත් ඔය විකාර අතෑරපං පාවොලා.. ගිය උන් ගියා... උන් ආයෙ එන්නෙ නෑ.. අනික උන් ගියේ ආයෙත් එන්න පුලුවන් දුරකට නෙමෙයි.. උන් හොඳින් ඇති...
💜උඹට පිස්සු... ඔවු.. උඹට පිස්සු.. ක්‍රිස්තීනා.... තනේ එල්ලිගෙන කිරි බිබී උන්නු එකා... උඹ හිතන්නේ ඌට මම නැතුව ඉන්න ඇහැකියි කියලද?
💙එහෙමෙයි කියලා දැං උඹට ඌට කිරි දෙන්න බෑ පාවොලා... තේරුම් ගනින්... මේ තමයි ජීවිතේ... දෙවියන් වහන්සේ උන්ව බලා ගනීවි...
💜දෙවියන්වහන්සේට කරදර කරන්න බෑ ක්‍රිස්තීනා... මගෙ දරුවව බලාගන්න මම ඉන්න ඕනි.. ගිය පාර ග්‍රීශ්ම කාලෙදි අන්ද්‍රේ හරි බලාපොරොත්තුවෙන් උන්නේ විසූවියස් නැගිටීවි කියලා... එයා මා එක්ක කීවා..
අම්මේ.. විසූවියස් නැගිට්ටම අපි ලාව බලන්න යමු කියලා.. ඒත් ඒ ඍතුවෙදි පිපිරුනේ මගෙ හිත... උඹට ඒක හිතාගන්නවත් බෑ ක්‍රිස්තීනා... නිකොලො ගියාට මට දුක නෑ.. ඒත් අන්ද්‍රේ.... ඒ මගෙ පණ.
එලියෙ සීතල පරාද කරවන තරම්ම සීතල හඬකින් පාවොලා කියද්දි ක්‍රිස්තීනාත් අහක බලාගෙන හිමීට හැට්ට කර උස්සල ඇස් පිහාගත්තා. මේ ඔලුව විකාර කරවන දුං ගඳ.. ජීවිතේ බරම දවස් ගෙවාගන්න මේ තරම්ම අමාරුයි කියන්න කලින් නොතේරෙන හැටි. සීතලට දඬු ගැහිච්ච මහළු මේපල් ගස් වැටියට, ඊට එහායින් මොන සීතලෙත් තමන්ගෙ තුරුපත් දරාගෙන ඉන්න දේවදාර වැට ඔලොක්කු හිනා පානව ක්‍රිස්තීනා කවුළුවෙන් බලාගෙන. ඈ ආයෙම පාවොලා දිහාවෙ ඇස් කැරකෙවුවෙ දේවදාර ගස් මොනතරම් හයියද කියල හිතන ගමන්.
💙උඹේ දුක මට තේරෙනවා පාවොලා... ඒත් දැං ඔය ගැන තවත් හිතනඑකේ තේරුමක් නෑ නේද?
ඒත් එහෙම කීවට තුවාලෙක වේදනාව දන්නෙ තුවාලෙ තියන කෙනාය කියන්න ක්‍රිස්තීනා නොදන්නව නෙමේ. බෙහෙත් නොදාන , යන්තමට උඩුහම වේලිගෙන එනකොට පොත්ත කඩල විසිකරලා එතනම කොනිති ගහන , ඔඩුදුවන තුවාල. පැසව පැසව ඔජස් ගලන තුවාල.
ආයෙම බලාපොරොත්තු තාරකා වලින් ඇස් සරසවගෙන කියවන්න පටන් ගන්න පාවොලා ක්‍රිස්තීනා ව වෙහෙසකරවන ගානයි.
💜ක්‍රිස්තීනා.... අපි මේ පාර නත්තල් ගහ රතු පාටින් සරසමු... අන්ද්‍රේ ආසම පාට රතු...
💙හොඳයි.. අපි එහෙම කරමු..
💜ගහ මුදුනෙම තාරකාව හයි කරමු... අන්ද්‍රේ ආස වෙයි...
💙ඔවු... පාවොලා උඹ දැං ටිකක් නිදාගනින්... පස්සෙ බැරියෑ කතා කරන්න...
💜ක්‍රිස්තීනා... උඹ හිතන්නේ ඔය කඩවල් වල තියෙන දේවදාර ගස් හොඳයි කියලද?
මං නං හිතන්නේ ඊට වඩා හොඳයි අපි ගහක් යොයා ගත්තොත්.. නිකොලො ගෙ මල්ලිට කීවොත් ගෙනත් දේවි...
💙ඌට දහසක් වැඩ පාවොලා.. ඔලිව් කඩන්නත් ලඟයි නේ.. සීත තද උනොත් කියලා බයේ ඉන්නේ.. එහෙම උනොත් කට්ටිය හොයන්න අමාරු වේවි..
💜ඔය කීවට සල්ලි ඕන මිනිස්සු අනන්තවත් හිම කුණාටු මැද්දේත් වැඩ කරනවා..
💙ඔවු.. උඹ හරි..
💜උඹ දන්නවැයි ක්‍රිස්තීනා.. අන්ද්‍රේ මා එක්ක ගිය වාරෙදි ඔලිව් කඩන්න එන්න හිටියේ.. පොඩි එකා... ඌට ඕනි උනේ අපිට උදවු කරන්න... අනේ මොන තරම් උතුම් හදවතක්ද...
💙ඒක තමා... හොඳ අයව දෙවියන් වහන්සේ ඉක්මනින්ම ගන්නවා...
ආයෙම මූසල කල්පනා බරිත මූණ. කඩාගෙන වැටෙන හදවත. එක එල්ලේ කවුළුවෙන් එහා මහළු මේපල් තුරු අග්ගිස්සෙ රැඳවිච්ච මලානික ඇස්. කම්මුලක් මැද්දෙන් ගලාගෙන ගිය කඳුළක වේලිච්ච පාරක්.
💜එලියෙ ජනේලෙත් වහපං ක්‍රිස්තීනා.. සීත ඇතුලට ආවොත් මේ උණුහුම මදි වේවි...
💙ඔවු.. ඒක ඇත්ත... හැබැයි වැස්සොත් මේ සීත අඩු වේවි..
💜ඔවු... මං ආසයි එක දිගටම වැහැල.. වැහැල... ලුන්ගාර්නො ගලනවා දකින්න..
💙ඒක මහ විකාර ආසාවක් පාවොලා..
💜නෑ... අන්ද්‍රේ හැමදාමත් බලා හිටියේ ලුන්ගාර්නෝ ගලනවා දකින්න.
💙ඒක අන්තිමට උනේ මීට අවුරුදු හැටකටත් වඩා කලින්.. ආයෙ එහෙම වෙන්නෙ නෑ...
💜උඹට එහෙම කියන්න බෑ ක්‍රිස්තීනා... නොවිය යුතු මොන තරම් දේ වෙනවද...
උඹ හිතුවද... ඒ කාලකණ්නි දවසේ මගේ මිනිහයි දරුවයි..දෙන්නම මාව දාල යාවි කියලා.. එතකොට ඒ උනේ නොවිය යුතු දෙයක් නෙමෙයිද..?
මේ ලෝකේ අපිට උවමනා දේට වඩා සිද්දවෙන්නේ උවමනා නැති දේ...
💙ඔවු... ඔය උඹේ විඳවීමත් ඒ වගේ.. ඒකත් උවමනා නැති දෙයක්..
විදවීම, ජීවිතේ කාළකන්නිම හැඟීම. බීල ඉවරවෙච්ච කැමෙමිල්ලා කෝප්පෙ හෝදන්න අරන් යන ගමන් ක්‍රිස්තීනා කල්පනා කරන්නෙ පාවොලා ගැන. ඇගේ ජීවිතේ සුන්දරම දවස් ලස්සනට ගෙවුන හැටි ගැන. මිනිස් ජීවිත උඩුයටිකුරු කරන්න තප්පරෙත් ඇති. ඈට එහෙම හිතෙනව. ආයමෙ පාවොලා කරන්නෙ ඒ දැහැන බිඳින්න කියෝන එක.
💜ක්‍රිස්තීනා....
💙හ්ම්ම්ම්ම්ම්
💜මට හිතෙනවා මම මීට වඩා අන්ද්‍රේ ගැන හිතුවනම්.. එයා මාව දාල නොයන්න තිබ්බා කියලා..
💙දැං ඔය මොන දේ හිතුවත් වැඩක් නෑ... ගිය දේ ගියා... ආයෙත් අතීතෙට යන්න බෑනෙ..
💜ඔවු...
💜දන්නවද....
අන්ද්‍රේ හරි ආසයි පුරේ කන්න.. මං හිතා ඉන්නෙ ටිකක් හදලා පල්ලියේ පොඩි උන්ට දෙන්න... අනික, ඇපල් තම්බලා මී පැණි දාල මේ කාලෙ පොඩි උන්ට දෙන්න ඕනි.. සෙමට හොඳයි නේ... ගෙවුනු හැම සීත කාලෙදිම මම එහෙම හදලා අන්ද්‍රේ ට දුන්නා... හරි ආසාවෙන් කොල්ලා කෑවේ..
💙ඔන්න.. ආයෙම අඬනවා.... දැං මදෑ ඔය.. හිතට දහිරිය ගනින් පාවොලා..
💜කොහොම වාවන්නද මං... දින සති මාස ගෙවුනට... හිත තාමත් එතන... ඒ දේවදාර ගහ මුල.. නත්තල් සීත ඔලුව කාපු වෙලාව ඒක.
💚ට්‍රීං... ට්‍රීං....
💜ක්‍රිස්තීනා.... කවුදෝ ඇවිත්... අනේ බලාපං...
💙හොඳයි... මේ බෙහෙත් පෙත්ත බීල හිටිං ඉස්සෙල්ලා...
ක්‍රිශාන්තිමම් මල් පොකුරකුත් අරන් ජූලියා දොරකඩ ලඟ. අවසරයක් ලැබෙන්නත් කලින් ඈ ගෙට ගොඩවෙන්නෙ ගේ ඇතුලෙ වුන්න දෙන්න වගේම මලානික ඇස් වලින්. සීතට ගල්වෙච්ච අත් උණුහුම් දර උඳුනෙන් රත් කරන ගමන් ජූලියා ක්‍රිස්තීනා එක්ක කතාව.
💚ආ... කොහොමද දැං පාවොලාට...
💙කිසිම ගුණයක් නෑ ජූලියා... මගෙ හිතේ පිස්සං කොටු ගෙනියන්න වේවි..
අනේ දේව මෑණියනේ... කොහොම හිටිය කෙල්ලද...
❤️ඔවු.... ඒත් මට හිතාගන්න බැරි....
උපදින්නත් කලින් බඩේදිම නැතිවුන දරුවෙක් ගැන අම්මෙකුට මේ තරම් හීන කන්දරාවක් දකින්න පුලුවනිද කියලා.... මීට අවුරුදු කීපෙකට උඩදි නැතිවෙලා ගියපු හීනයක් හිතේ දරාගෙන මෙහෙම බලාපොරොත්තු කඳු ගහන් උස්මහත් කරන්න පුලුවන්ද කියලා.
මට හිතාගන්න බැරි ගෑනියෙක්ට මේ තරම් විඳවිල්ලක් දරන්න පුලුවන් ද කියලා.
💚 ඒක තමා ක්‍රිස්තීනා ගෑනියෙක්ගෙ විදිය. විඳවීම, දරාගැනීම. මහපොළොවට වුනත් අම්මා කියන්නෙ ඒකයි තාත්තා නොකිය. ඒක තමා ස්වභාවධර්මයේ නියමය.
නිමි.
©️ප්‍රභානී තෙන්නකෝන්.
No comments:
Post a Comment