රිදෙන තැන බලා රිද්දීම.
අපි කවුරුත්ම සර්වසම්පූර්ණ නෑ. මේ අකුරු කොටන මම ත් ඒ අකුරු කියෝන ඔබත් අපි ඔක්කොම මේ එකම බෝට්ටුවේ.
කලු- සුදු, උස-මිටි, මහත-කෙට්ටු, දුප්පත් පෝසත්, ඔය වගේ එකී මෙකී නොකී සෑහෙන්න දේවල් තීරණය වෙන්නෙ තව කෙනෙකුට සාපේක්ශව. සමහරු පුදුම තරම් උජාරුවෙන් කියවනව තමන් පෝසත් කියල , අපි නම් කන්නෙ මෙහෙම , අනේ ඕවත් කෑමද ? කොහොමද අනේ ඔයා බස් වල යන්නෙ ? මට නම් බෑ අඩියක් වත් වාහන නැතුව යන්න , ඔයාගෙ ඇඳුම හරි චීප් ලුකින්ග් අනේ , මම නම් ගන්නෙ අහවල් ශොප් එකෙන් , වගේ රිච් කතා ගොඩයි. ඒත් ඇත්තටම බැලුවොත් එයාලගෙ ජීවිත පෝසත් ද ?
දුප්පත් පෝසත් කියන එක සාපේක්ශයි. අපි මහ ලොකුවට පෝසත් කියල හිතන් ඉන්න කෙනෙක් බිල්ගේට්ස් වගේ කෙනෙක් ලඟ දූවිල්ලක් තරමයි. ඒ වගේම අපි දුප්පත් කියල හිතන කෙනෙක්ගෙ හදවත අපිට හිතන්නවත් බැරි තරම් පොහොසත් වෙන්නත් පුලුවන්. අනික අපි කවුරුත් ම දුප්පත් නෑ. අපි හැමෝම අපේ ලෝකයන් තුල පෝසත්. සල්ලි ගොඩක් උඩ අඬනවට වඩා සල්ලි ටිකක් ලඟ හිනාවෙන එක වටිනව. කන්න අඳින්න නැති බඩගින්න ඉවසගන්න බැරුව මැරිල යන දහසක් දෙනා ඉන්න ලෝකෙක ජීවත්වෙන අපිට අපේ පෝසත් කම් ගැන කතාකරන්න ඇත්තටම සදාචාරාත්මක අයිතියක් තියනවද ?
තව කෙනෙක්ට රිදෙනව කියල දන්නවනම් අපි කරන්න ඕනෙ ඒ රිදෙන තැන පාරන එක නෙමෙයි ඒ රිදීමට සහනයක් වෙන්න බැරිනම් අඩුම එතනින් අයින් වෙලා පාඩුවෙ නොරිද්දා ඉන්න එක. ඒත් දකින්න අහන්න ලැබෙන්නෙම වැඩියම අර රිදෙන තැන උඩ නැගගෙන එතනම පාරන අයම තමයි.
කෙනෙක් මූණට හම්බුනාම අම්මෝ ඔයාගෙ මහත කියනකොට ඒ මනුස්සය පත් වෙන මානසිකත්වය අපිට අමුතුවෙන් කියන්න ඕනෙ නැ. ඒත් ඒ මහතයි කියල දකින කෙනාම ඊට වඩා මහත් කෙනෙක් ලඟදි පේන්නෙ කෙට්ටුවට. අනික හැමදේටම හේතුවක් තියනව. මහත් වෙන්නත් මොකක්ම හරි හේතුවක් ඇති. අනිත් හැමදේටමත් ඒ වගේම තමයි.
අනේ කලුවෙලා කියල කියනකොට පොඩ්ඩක් හිතන්න ඒ කලු වෙලා ඉන්න කෙනා ආසාවට අඟුරු ගාගෙන කලුවෙලා නෑනෙ. ඒකට ඒ මනුස්සයට සාධාරණ හේතුවක් ඇති. එහෙම කියනකොට ඒ කෙනාට කොච්චරක් දුක හිතෙනව ඇතිද. අනික ඔය කලුයි කීව කෙනා ඇෆ්‍රිකන් ජාතික කෙනෙක් ගාවදි කොච්චරක් පැහැපත්ද. අනිත් අතට කලු ජාතික කාන්තාවො මොනතරම් ඉන්නවද හිතාගන්න බැරිතරම් ලස්සන. මේ හැමදේම සාපේශයි.
අනේ මොකද අනේ මේ, කටු ටික විතරයිනෙ තියෙන්නෙ? ඔහොම අහන අය ඕනෙ තරම්. හරි ඉතින් කටු ටික විතරයි කියල මැරෙන්නද ? බෑනෙ. කෙට්ටු වෙන්න උදේ හවා දතකන මනුස්සයො ඉන්න ලෝකෙ කෙට්ටු වුනාම ඒකත් ප්‍රශ්නයක්. කවුද දන්නෙ ඒ කෙනාට මොකක්ම හරි අභ්‍යන්තර රෝගයක් නිසා එහෙම වෙලා තියනවද කියල. එහෙම තත්වයකදි අර මනුස්සය මොන තරම් මානසිකව වැටෙනවද. ?
ඒවගේමයි මානව සම්භන්ධතා ත්. අනේ අරය වෙන් වෙලා නේද ? දැන් ඉන්නෙ අහවලා එක්ක නේද ? ඇයි ඒ ඩිවෝස් වෙලා තියෙන්නෙ ? ආ, ඒ මගුල කැඩිලද ? බදින්නෙ හෙටයි කියල මගුල කැඩිලාලු, ඔහොම කතා ගොඩයි , කාගෙවත් සම්භන්ධතා වලින් කාටවත් වැඩක් තියනවද ? ඒ අය ඒ අයගෙ ජීවිත බලාගනීවි නේද ? වෙන් වෙන්නෙ ඒ අයට එකට ඉන්න බැරි නිසා , වෙන කෙනෙක් එක්ක ජීවත් වෙන්නෙ ඒ කෙනා එයාට ගැළපෙන නිසා. එහෙම එකේ කතා කියන එක හරි මදි නේද ?
ඔය වගේම තමයි කසාද නොබැඳපු අයගෙන් බඳින්නැද්ද අහන එකත් , ඒ වගේම බැන්ද අයගෙන් ළමයි නැද්ද අහන එකත්. ඒක ඒ අයගෙ පුද්ගලික කාරණාවක්. ඒ ගැන හාරාවුස්සන්නට අපිට තියන අයිතිය මොකද්ද? හිතවත්කම ? සැබෑ හිතවත්කමක් තියේනම් එහෙම දේ අහනවද ? නෑ නේද, ?
ඔය ඔක්කෝම වගේ තමා අනුන්ට චරිත සහතික දීමත්. අනේ අහවලා මෙහෙමයි කිකිය කියන මිනිස්සු. ඒ අය අනිත් අයට මඩ ගහන්න කලින් නොහිතන ප්‍රධානම දේ තමා තමන්ගෙ අතෙත් මඩ ගෑවෙන විත්තිය. ඒත් එහෙම අයට තමන් අසූචි නාගෙන හිටියත් වැඩක් නෑ. ඒක දැනෙන්නෙ නෑ. කරන්න තියන තරම් කුහක කම් කරනව.
මේ වගේ දහසකුත් කතා වලට කටකාර කෙනෙක් නම් උත්තර දේවි. ඒත් එහෙම නොවන කෙනෙක්?? ඒ අය හිතින් දුක දරාගෙන ඉඳීවි. ඒ හන්දා ආයෙත් මේ වගේ දේ කියනකොට දෙපාරක් හිතන්න. තව කෙනෙක්ට නොරිද්දා ඉන්න උත්සාහ ගන්න.
©️ප්‍රභානී තෙන්නකෝන්.
No comments:
Post a Comment