දෙමාපියන් vs දරුවන්

දෙමාපියන් vs දරුවන්

අපිට නිතර දෙවේලේ අහන්න තියන කතාවක් තමා , අනේ අපිට අපේ අම්මලා එක්ක හැරෙන්නවත් බෑ කියන කතාව , ඒ වගේම , අනේ අපෙ අම්මලගෙ කෑම එක්ක අපි හදන්නෙ මොන කෑම ද ? වගේ කතා. ඒ වගේම ගොඩක් තරුණියන් බයයි විවාහයයෙන් පස්සෙ එයාලට සාර්ථක ගෘහණියක් වෙන්න බැරි වෙයි කියන කාරණාවට. 

ඒත් ඔබ නිකමටවත් හිතුවද අපේ අම්මල තාත්තලටත් අපිට වගේම කාලයක් තිබුන බව හා අපිත් දවසක අම්මලා තාත්තලා වෙන බව. මේ හැමදේම වෙන්නේ වයස මුහුකුරා යෑමත් එක්ක.  ඔය කතාව මුල ඉදන් කියනවානම් මෙහෙමයි , 

අපි කොයි කවුරුත් උපන් ගමන් කිසිම දෙයක් දන්නෙ නෑ. ඒ වගේම හැම අම්මෙක් තාත්තෙක් ම බලන්නේ තමන්ගෙ දරුවන්ට උපරිම සැප සම්පත් සහිත ජීවිතයක් දෙන්න. ඒක එදා වේල හොයාගන්න දෙමාපියන්ගෙ දරුවන් වගේම සල්ලි විසිකරන්න හැකි දෙමාපියන් දක්වාම පොදු කාරණාවක්. 

දෙමාපිය සෙවනේ හැදෙන වැඩෙන දරුවන්ගෙන් බහුතරයක්ම ගෙදර කිසි වැඩක් පලක් නොකරන අය. අපේ අම්මල තාත්තලා උනත් ඒ කාලෙ එහෙම වෙන්න ඇති. ඒත් ජීවිතේ වයස මුහුකුරා යනකොට ඒ ඒ වයස් වලදි අපි වගකීම් බැඳීම් එක්ක ගැටෙනව. එතකොට අපි ඉබේම පරිනත වෙනව අත්දැකීම් එක්ක. 

නිකමට හිතන්නකො , පළවෙනි වතාවට පරිප්පු හදනකොට ඒක දිය හොද්දක් වගේ උනාට ඒකෙන් අපි ඉගෙන ගන්නවා ඊගාවට පරිප්පු හදන්න ඕන විදිය. හැමදේම එහෙම තමයි. මුලින් වැරදේවි ඒත් ඊගාවට හරියට කරාවි. අනික තමා ගොඩක් අය මම දකිනවා හරි උජාරුවෙන් කියනවා අනේ අපිට උයන්න බෑ වගේ කතා. ඒක උජාරුවෙන් කියන්න ඕන දෙයක් නම් නෙමෙයි. ගැහැණියක් වගේම පිරිමියෙක් උනත් කන්න පුළුවන් තරමට දෙයක් උයාගන්න පුලුවන් නම් ඒක තමා උජාරුවෙන් කියන්න පුලුවන් දේ. 

ඒ වගේම තව උදාහරණයක් ගත්තොත්  , තාත්තලා හැම චැනල් එකකම යන ප්‍රවෘත්ති බලනවා කියන කතාව. ඇත්තටම ඕක වෙන්නෙත් වගකීම් සමඟ වයස මුහුකුරා යාම එක්ක. ඒක මටම ගලපලා කියනවානම් මම බැන්ද අලුතම මට මතකයි මගේ සැමියා පවා ඔහුගේ තාත්තා ට ඔය කතාව කියනවා. අනේ තාත්තෙ එකක එකක් බැලුවම ඇති නෙ කියල. ඒත් අවු. 11 කට පස්සෙ මම අද දකිනවා ඒ චරිතයම මගේ සැමියා තුලින්. අද මගේ පුතා ඔහුට කියනවා අනේ පපා එකක් ඇති කියල. ජීවිතේ කියන්නේ ඒකට , ගලා යාමකට. 

ඉස්සර මට මතකයි මගෙ අම්මා අපිට එක එක කෑම ජාති හදනවා. ඒවා තරම් රස කෑම අපිට තවත් තිබ්බෙ නෑ. මම කසාද බදින මොහොත වෙනකොට ඇත්තටම මට රසට කෑම උයන්න පුලුවන් කමක් තිබ්බෙත් නෑ. ඒ මුල් දවස් වල මගේ සැමියා මට කියනවා ඔයාගෙ අම්ම හදන අර චිකන් එක නම් මරු අනේ වගේ කතා. ඒත් අද වෙනකොට ඔයාගෙ චිකන් එකට අම්මා පරාදයි අනේ කියන තරමට මම දියුණු වෙලා තියනව. 

අපි හැමෝම එහෙම තමයි. ගෙවල් අස් කිරීම , පිළිවෙලකට ජීවත් වීම , දරුවන්ගේ වගකීම් , මේ හැමදේටම ටියුශන් අවශ්‍ය නෑ. ඒ හැමදේම ඉබේම අපෙන් ඉටුවෙන දේවල්. හැබැයි එකම දේ අපි ජීවිතේට ආදරේ කරන ගමන්  ඒ පවතින ජීවිතයට අනුගත වීම කරන්න ඕන. ජීවත් වෙන්නන් වාලෙ ජීවත්වීම තුලින් නම් කවමදාවත් සාර්ථක වෙන්න බෑ. 

මේක චක්‍රයක් , අද දරුවන් දවසක දෙමාපියන් වෙනවා , අද දෙමාපියන් දවසක සීයා ආච්චිලා වෙනවා , එයාලා මැරිලා ආයම උපදිනවා. 

ඒ නිසා අනේ අපේ අම්මල වගේ අපිට බෑ කියන කතාව කියන්න හදිස්සි වෙන්න එපා. අපිත් අම්මලා වෙනවා එදාට අපිත් මෙහෙම තමයි කියල හිතන්න පුරුදු වෙන්න. අපි කවුරුත්ම සර්ව සම්පූර්ණ නෑ. ඒත් අපිට හැකිතාක් සම්පූර්ණ වෙන්න උත්සාහ කරන්න පුලුවන් , වඩා වැදගත් වෙන්නේ ඒක. !