පාවෙන හිතුවිළි
ජීවතය කොහේ හෝ මගහැරී ඇති වගක් කියන්නේ ඇගේ ඇස් ය. සෙමින් දෙකොපුල් තෙත්කරන් පහලට ගලාබසින ගමන් ඒ කඳුළු කියන්නේ මේ සිටින්නේ ඈ නොවන වගය. නිදහසේ හඬන්නට අවැසි වගත්,
ඒ ගලායන කඳුලු පිහින්නට ආදරණීය දෑතක් අවැසි වගත් කියන්නේ රත්ව දිළිහෙන දෙකොපුල් ය. වැටෙන්නට ඔන්න මෙන්න තිබෙනා කඳුලු කැට ඔහේ වැටෙන්නට හැර ඒ බරට උර දෙන්නට ආදරණීය උරතලයක් අවැසි බව කියන්නේ ඒ කදුළු බර උහුළනා ඇහිපියන් ය.
හිත මත තෙරපෙනා දහසකුත් එකක් හිතුවිළි ඉකියකින් හෝ එලි දැමිය යුතු බව සියුම් ඉසියුම් නහර වැල් පවා කියන්නේ එකී නහරයන් මත දුක දරා ගලායන රුහිර ටය. තව දුරටත් දරාගැනීම අසීරු වගත්, සැනසීම දුර වගත් ඈ වෙතම පසක් කරන්නේ ඉඳ හිට රිදෙන පපුවය. එක් පැත්තක සිට තවත් පැත්තක් කරා දිවයන එකී වේදනාව සියුම් ඉඳිකටු තුඩු දහසක පහරවල් මෙන් ය. එය එතරම් වේදනාකාරීය.
කවුලු හැර බැලූවද පෙනෙන්නේ තවත් එක් කවුලුවක්ම මිස නිල්ලක් නොවන වග බලාපොරොත්තු පිරි දෑස පවසන්නේය. එකී දෑස පවා නිල්ලක් දකිනු රිසින් පිපාසිතය. කාන්තාරයක් මැද ඔබ තනි වී නම් ඔබටද ක්ශේමභූමියක අගය වැටහෙනු ඇත. ඉමක් නොපෙනන වැලි තලාවක, මිරිඟුවක් හෝ මොහොතක සැපයක් දෙන වග ඒ දෑස් දන්නේය. එහෙත් මිරිඟුව දෑස් හැර ගිය පසුව ඒ කඳුළු බර දරන්නට වෙන්නේත් එකී දෑසටම බව ඒ දෑස් පසක්කොට සිටින්නීය.
ජීවිතය වෙහෙසකාරී බවත්, බොහෝ සේ ඒකාකාරී බවත් දන්නේ බිත්ති හතර හා කඳුළු වැල් සලකුණු පිරි කොට්ටය පමණමය. ඉඳින් ඈට සරණක් අවැසි වග බිත්ති ලාම්පුව මත ඉන්නා මෙරුවෙකු වුවත් දන්නා වග ඈ දන්නීය. තනිව කියවීම වුව ඉතාමත්ම දුශ්කර වග ඈ පසක්කොට සිටිනීය. කිරි සිනාවක් දකින්නට පුරනා පෙරුම් එක් රළු වදනකින් ඈට අහිමි කරන්නට තරම් සමත් වග බිත්ති මට අඩ අඳුරේ නටන නපුරු සෙවනැළි දන්නේය.
ජීවිතය තවත් එක් නපුරු හීනයක්ව දැනෙන මොහොතක බදා වැළඳගන්නට ආදරණීය පපුතුරක් තියේ නම් එවන් පපුතුරක් මොනතරම් වටින්නේද යන්න ඈ දන්නීය. ප්‍රේමය නාමමාත්‍රික වූ ජීවිතයකට බලාපොරොත්තු මොනතරම් වටින්නේද යන්න දන්නේ එවන් හුදකලා සිතක් පමණමය.
No comments:
Post a Comment